kunstwegen - unterwegs in einem offenen Museum fuer zeitgenoessische Kunst, Natur und Geschichte. Hier lockt ein Urlaub mit dem Fahrrad im Vechtetal mit Kunst als Leitmotiv.

In de buurt van het nieuwbouwgebied »Am Kreuzbree« en de woonwijk »Am Berg« in Hestrup bij Nordhorn ligt een in het overwegend vlakke landschap wat ongewoon aandoende heuvel in een klein bosje. Naar de ene kant kijkt men hier tussen hoge bomen door uit op de uiterwaarden van de Vecht, aan de andere kant ziet men woonhuizen.

Op de heuveltop heeft Tamara Grcic twaalf bronzen sculpturen in de vorm van vaten neergezet. Ze maken de indruk of ze aan de grond ontwassen zijn. Hoogte en vorm variëren. De dichte bovenzijden / vaathalzen werden glad gepolijst zodat natuur en omgeving er zich in weerspiegelen. Men kan de sculpturen gebruiken om er een poosje op te zitten of om er iets op te leggen. Aan de buitenkant bleven de sculpturen onbewerkt. Profieltekeningen en reconstructies van verschillende trechterbekers uit het vroege steentijdperk (van circa 4200 – 2800 v. Chr.), die ze liet uitvergroten, dienden Tamara Grcic als voorbeeld. De vergrotingsschaal van het eventuele object werd in het helder glanzende metaal gegraveerd. Cijfers als bijvoorbeeld »3:1« betekenen dus een drievoudige vergroting van het object dat als uitgangspunt is genomen. Wie heel precies kijkt, ontdekt in de matzwarte buitenzijden een textuur van het oppervlakte die aan boomschors doet denken. In feite is dit een afdruk van de eerste gietvorm uit styropor, die bij het verdere gietproces bewaard is gebleven.

De kunstenares heeft zich laten inspireren door archeologische bodemvondsten. Bij graafwerkzaamheden op het voormalige perceel »Pastorsesch« ten behoeve van de nieuwbouwwijk »Am Kreuzbree« was men op sporen van historische bewoning gestoten. De archeologische opgravingen in het voorjaar van 2009 brachten goed bewaard gebleven scherven keramiek aan het licht uit de trechterbekercultuur van het jonge steentijdperk, die uit de eerste Noord-Duitse bebouwing stammen. In vroeger tijden dienden de trechterbekers voor de opslag van voorraden, als drinkbekers of om eten in te bereiden. Pas in het begin van de twintigste eeuw kregen de bekers hun naam die afgeleid werd van de karakteristieke vormgeving: het buikige vat met een trechtervormige halskraag.

Waarom werden er juist in dit stukje grond zoveel prehistorische vondsten gedaan? Een reden daarvoor is de nabijheid van de Vecht. Het was van levensbelang om zich in de nabijheid van het water te vestigenen en tegelijkertijd op veilige afstand te blijven. De rivier trad tot aan de regulering in de twintigste eeuw regelmatig buiten haar oevers. Een andere reden is het machtige esdek. De gedurende eeuwen opgebouwde es vormde een betrouwbare bescherming voor de waardevolle vondsten die in de onderliggende zandlaag waren verborgen. En hoe ontstond de heuvel? Navorsingen van de kunstenares leverden het volgende op: »Het is onduidelijk hoe de kleine berg uit het overigens vlakke landschap is voortgekomen. Mogelijk werd hij in de Middeleeuwen als »vluchtheuvel« opgeworpen. Tegenwoordig kan dat in overdrachtelijke zin worden gezien. Hij kan voor de bewoners van de woonwijk een geheime ontmoetingsplaats of een plek van afzondering worden. Een plek waar men zichzelf de maat kan nemen ten opzichte van de geschiedenis, de hoge bomen, de wijdte van het Vechtdal, de vogels die men hier kan horen en observeren, de hemel, de huizen in de wijk die men van bovenaf op afstand kan zien liggen.« (Tamara Grcic)

De twaalf sculpturen lijken als paddenstoelen vanzelf ontstaan alsof ze met deze plek verbonden zouden zijn. Ze worden onderdeel van het landschap. De een of andere zal ook voor zichzelf de klank van de objecten ontdekken. Ze vertolken opnieuw de geschiedenis van een plek waar mensen zich eertijds tijdelijk hebben gevestigd om uiteindelijk »ergens anders heen« te trekken.

Brons, verschillende afmetingen

1964 geboren in München

leeft en werkt in Wien en Frankfurt am Main